Δημοσιεύσεις (page 3)

Σε συνέχεια του πρώτου μέρους του άρθρου σχετικά με τα δικαιώματα των επιβατών πλωτών μέσων, επανέρχομαι για να αναλύσω τα δικαιώματα του επιβάτη, ιδίως σε περίπτωση που υπάρχει καθυστέρηση ή αναβολή του δρομολογίου με ευθύνη της εταιρίας. Όπως αναφέρθηκε και στο προηγούμενο άρθρο, το νομικό πλαίσιο τέθηκε από το Ν. 3709/2008, όπως αυτός συμπληρώθηκε και τροποποιήθηκε από την εθνική νομοθεσία ή από την κοινοτική νομοθεσία (βλ. Κανονισμός 1177/2010 της Ευρωπαϊκής Επιτροπής – Commission). Το γενικότερο νομικό πλαίσιο συμπληρώνεται, όταν δεν υπάρχει ειδική ρύθμιση του Νόμου, από τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα και από τον Νόμο περί Προστασίας του Καταναλωτή.

Η σύμβαση θαλάσσιας μεταφοράς είναι μια άτυπη σύμβαση (δεν απαιτεί δηλαδή να περιβληθεί με συγκεκριμένο τύπο), η οποία στην πράξη συνήθως αποδεικνύεται με την παραλαβή από τον επιβάτη του εισιτηρίου και την απόδειξη καταβολής του αντιτίμου στον μεταφορέα.

Η νομική κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική νομοθεσία σχετικά με ένα ζήτημα, το οποίο απασχολεί χιλιάδες υπερήλικες στη χώρα, κυρίως δε παλιννοστούντες, μπορεί να χαρακτηριστεί ως χαώδης.

Η διαμεσολάβηση είναι η διαδικασία κατά την οποία τα μέρη, με τη βοήθεια ενός ανεξάρτητου τρίτου προσώπου, του διαμεσολαβητή, προσδιορίζουν τις επιμέρους πτυχές της διαφοράς τους, ερευνούν τις εναλλακτικές λύσεις για την επίλυσή τους και επιχειρούν να καταλήξουν σε συμφωνία που θα ικανοποιεί τα αληθινά συμφέροντά τους.

Η έντονη κακοκαιρία αποτελεί παρελθόν, όμως ειδικότερα στη Βόρειο Ελλάδα έχει αφήσει πίσω τεράστιες ζημιές στην κινητή και ακίνητη περιουσία των πολιτών. Γεννάται λοιπόν το ζήτημα ποια είναι η έκταση της ευθύνης του ευρύτερα εννοούμενου «δημοσίου» (Δήμοι, Δημόσιες υπηρεσίες κλπ) για αποζημίωση των πληγέντων τόσο για υλικές ζημιές, όσο και για την ηθική βλάβη που υπέστησαν.

Μια συνήθης και ιδιαίτερα ψυχοφθόρα για τους πολίτες πρακτική των τραπεζών (αλλά και άλλων εταιριών που διαθέτουν τα στοιχεία του πολίτη, πχ εταιρίες κινητής τηλεφωνίας) είναι η απόδοση των προσωπικών στοιχείων που τους έχει εμπιστευτεί ο οφειλέτης σε εισπρακτικές εταιρίες, οι οποίες ενοχλούν τηλεφωνικά και επανειλημμένα τον οφειλέτη, δημιουργώντας του ψυχική πίεση με αθέμιτο τρόπο.